oma

Oma, later trouw ik met een blonde vrouw met blauwe ogen

Ik zie mij zelf nog helemaal voor me als klein hummeltje. Ondeugend, avontuurlijk, klein hartje en al een veel te grote liefde voor meisjes. Weet niet hoe het zo is gelopen, maar ik was op jonge leeftijd al bezig met mooie meiden. Mijn moeder moest er ook altijd weer van lachen. Dan kwam ik weer thuis met een nieuwe vriendin en bij elke blonde stoot keek ik even achterom. Ik had al een heel ideaalbeeld voor mij hoe het later zou gaan. Iedereen mocht mijn voorkeuren ook weten. Zo vraagt mijn oma nog steeds altijd naar een blonde meid, want ik zou later trouwen met een mooie blonde stoot.

In groep 8 begon ik lichtelijk te veranderen. In plaats van de leider te willen zijn, ging ik veel meer naar de achtergrond. Ik wilden meer onzichtbaar worden. Dat voelde ik altijd wel al, maar ik zetten het nooit echt door. Ik vond waarschijnlijk de aandacht en de macht stiekem wel fijn. Zodra ik in de eerste kwam zetten ik het helemaal door. Ik werd echt stil, had contact met max 4 mensen en verder hoefde het van mij allemaal even niet meer. Ik had het even te druk met mij zelf. Wie was ik nou en waar wilde ik nou eigenlijk heen. Zoals je misschien wel hier heb gemerkt zijn daar door veel verhalen door ontstaan. Die vertel ik hier dan ook altijd met liefde. Zo vertelde ik hier ook dat ik echt opzoek was naar dat ene meisje waar ik later oud mee zou worden. Één meisje was genoeg, verder hoefde ik geen ervaringen. Uiterlijk maakte mij eigenlijk niet zo veel uit. Als ik er maar mee kon lachen en werkelijk verliefd op haar ben. Alleen hoe zat het hiervoor dan eigenlijk.

Op de basisschool was ik altijd één van de oudste en had mijn mondje wel bij. Ik had echt een babyface en dat werkte blijkbaar enorm goed bij de meisjes. Zo zorgde ik er altijd wel voor dat ik elk jaar een vriendinnetje had en keek ik mijn ogen uit. Mijn droom vrouw kon ik heel goed omschrijven. Ze zou blond zijn, helderblauwe ogen hebben, mooie borsten en ze zou heel lief zijn. Muziek zou mijn grote liefde ernaast zijn, dus als ze daar nou ook nog even mooi kon zingen zou top zijn. Daarnaast wilde ik enorm graag kinderen hebben, dus dat was eigenlijk ook wel een pré.

Als ik daar nu zo op terug kijk schrik ik er toch best van. Zo klein en toch al zo’n grote lijst met eisen. Niet dat ik mij er echt aan hield, want als ik wist dat ene meisje mij leuk vond werd ik er vanzelf al verliefd op, maar toch. Dan ben ik eigenlijk alleen maar blij dat het compleet is bijgedraaid. Nu heb ik eigenlijk nog maar twee wensen. Gewoon een lief meisje die mijn leventje ook goed begrijp. Je kan een mooie relatie hebben, maar als je niet alles kwijt kan aan elkaar en elkaar daardoor niet begrijp heeft het totaal geen zin. Aan al die perfecte idealen heb je toch eigenlijk helemaal niks. Ja, misschien past iemand wel helemaal in het plaatsje, maar door daar achteraan te zijn gegaan mis je net je droom vrouw waar je een heel mooi leventje mee zou hebben gehad.

 

Dus oma misschien wordt het geen blonde, maar hopelijk wel een hele leuke/toffe meid 😉

Fabian van der Gijze

Volg mij verder ook via  Facebook,  Twitter en  Instagram

Eindelijk ben ik ook trots op mijn eigen uiterlijk

Laatst besloot ik maar eens aan mijn moeder te vragen of ik nou zo veranderd ben qua uiterlijk. Zo’n 4 a 5 jaar geleden ben ik heel veel kilo’s afgevallen en sindsdien was ik ineens veel meer onzeker over mijn uiterlijk. De laatste tijd is dat gelukkig weer veel meer afgenomen. Ik zit gewoon weer lekker in mijn velletje. Ben trots op mijn gewicht en vind mijn nieuwe uiterlijk veel beter staan. Alleen er veranderde in mijn omgeving ook veel meer. Ineens kreeg ik hier en daar complimenten over mijn uiterlijk. Vorig jaar was dit bijvoorbeeld nog helemaal niet het geval. Dat geeft toch een gek gevoel.

De lezers die al wat langer mee gaan en de mensen in mijn omgeving weten dat ik een hele lange tijd 75+ heb gewogen. Waarschijnlijk tijdens mijn piek nog veel zwaarder, maar in die tijd woog ik gewoon bijna nooit. Misschien onbewust toch zelfbescherming. Wel kan ik erbij zeggen dat ik helemaal niet bezig was met mijn gewicht. Ik had eigenlijk niet eens door hoe ik er uit zag, het boeide mij gewoon echt niet. Pas toen ik besloot om flink te gaan afvallen kreeg ik pas door hoe ik er verwaarloost uitzag en te veel kilo’s met mij mee sleurden. Ik ging de strijd aan met de kilo’s en besloot pas te stoppen toen ik 51 kilo woog. Gelukkig is daar later wel wat gewicht bij gekomen. Mijn uiterlijk was wat aan de dunne kant, maar ik zat gelukkig nog niet in het ondergewicht.

Momenteel weeg ik 59 à 60 kilo. Hier ben ik vandaag de dag nog steeds ontzettend trots op. Met dit gewicht zit ik op een BMI van 19,5 en dat betekent dat ik perfect zit. Het ronde jongetje is in ieder geval niet meer terug te vinden. Daar begin ik het laatste jaar dus zelf ook eindelijk van te genieten. Eindelijk kan ik mij zelf ook echt vrolijk aan kijken. Je kan dit bijvoorbeeld enorm merken op mijn Instagram. Voor 2017 plaatste ik zelfde een foto van mij zelf op sociale media. Ik haten echt foto’s van mij zelf. Waar ben ik mee bezig en wie is in godsnaam die jonge op de foto. Ik herkende mij zelf er gewoon echt nooit in terug. Momenteel is dat wel anders.

Tegenwoordig herken ik mij zelf gewoon terug in foto’s. Zo ben ik zelf ook veel vaker te vinden op de begin foto van mijn nieuwe blogberichten. Dit was is echt nooit het geval. Ja hier en daar een foto van vroeger, maar in een bepaalde periode kan je mij nergens op een foto zien. Ik verstopte mij gewoon voor de camera’s. Nu loop ik gewoon naar een mooie/bijzondere plek en doe ik een hele fotoshoot om een goede Instagram foto te scoren en weer een paar blogfoto’s te hebben. Zo ben ik op de laatste foto’s echt het meeste trots. Niet vanwege dat ik mij er zelf zo goed/lekker er uit ben gaan vinden. Nee, maar ik zie mij zelf eindelijk ook echt stralen op foto’s en niet meer zo’n gemaakt nep lachje opzetten. Ik ben het verdomme gewoon leuk gaan vinden.

https://www.instagram.com/p/Ba_eQr8hY7o/?hl=nl&taken-by=fabiangijze

Die glimlach wordt dan stiekem alleen maar groter wanneer ik een extra complimentje er over krijg. Openbaar, privé, man of vrouw maak mij echt geen donder uit. Ik ben het gewoon leuk gaan vinden. Dat was pasgeleden tijdens de opnames van het Instituut nog een heel ander verhaal. Ik vond het gewoon rot om te horen dat ik op één of andere manier bij de ‘’knappe groep‘’ hoorde. Normaal gesproken zou iemand het alleen maar als een compliment zien, maar ik voelde mij er zo bezwaard onder. Ik stond er gewoon niet achter. Dat is echt nog maar een jaartje geleden. Vraag mij echt niet wat er zo veel veranderd is aan mij, alleen het is wel veranderd. Dat durf ik nu te zeggen en ik voel het ook gewoon zelf. Ik zou nog steeds niet zeggen dat ik er knap uit ziet, dat vind ik nog steeds niet. Alleen ik durf nu wel sommige dagen te denken dat ik mijn dag heb. Dat is voor mij al heel wat 🙂

Fabian van der Gijze

Volg mij verder ook via  Facebook,  Twitter en  Instagram

Mijn allereerste muziek favorieten op YouTube

Muziek heb ik altijd al te gek gevonden. Zodra er muziek aanstond was ik volledig afgeleid. Zo zie ik mij nog steeds zitten met mijn moeders discman. Stiekem cd’s downloaden en dan uren achter elkaar draaien of weer eens de lp’s en cd’s inpikken van mijn moeder. Al ben ik dat laatste nog niet helemaal verleerd. De liefde voor muziek is in ieder geval nooit meer weg gegaan en misschien is het juist alleen maar groter geworden. Nou luister ik ook vaak liedjes terug uit mijn jeugd. Het leek mij wel eens leuk om terug te scrollen in mijn YouTube Geschiedenis. De geschiedenis van Clipjes.nl is helaas niet meer terug te vinden, maar vanaf 2012 a 2013 ben ik gelukkig wel een favoriete lijst begonnen op YouTube. Eens kijken of je de nummers herkend.

Nickelodeon en dat soort zenders waren echt mijn leven. Ze hadden allerlei leuke programma’s en sommige ook nog eens met muziek als thema. Zodoende waren de eerste twee favoriete een feit. Dit waren namelijk twee nummers van het programma Victorious.

Nick en Simon hadden rond deze tijd een programma waar ze in Afrika probeerde door te breken. Hier keek ik altijd erg graag naar. Na een tijdje vond ik het zelfs wel handig om misschien Afrikaans te leren. Zo downloadde ik het Nederlands-Afrikaans woordenboek en zocht ik nummers van het programma op. Zodoende werd Loslappie ook een onderdeel van mijn favoriete.

Zelf was ik ook altijd opzoek naar mooie covers. Personen die een nummer nog mooier konden maken dan het al was. Zodoende kwam ik bij de prachtige Christina Grimmie uit. Een dame die ik nooit meer zal vergeten. Ze maakte de liefde voor muziek nog groter dan het al was. Het liedjes Titanium had zij zo goed gecoverd dat ik er elke keer weer met tranen naar zat te luisteren. Helaas is het vandaag de dag een cover geworden waar mensen even terugkomen om haar te herinneren. Een paar jaar terug werd ze werkelijk waar neergeschoten. In deze cover zong ze dat ze zelfs kogels tegen kon houden en dat maakt dit liedje extra bijzonder.

Muziek was ook altijd een uitvlucht voor mij. Om mij heen kon het dan wel oorlog zijn, maar door muziek kon ik het weer even vergeten. Zo leerde ik het liedje Altijd een uitweg van Djurmaine en DusDavid kennen. Helaas had Djurmaine niet naar zijn eigen teksten geluisterd, want een jaar later zag hij echter geen uitweg meer en pleegde met succes zelfmoord.

En dan komen we bij een meisje uit waar ik stiekem net iets te graag naar keek. Ik heb het namelijk over Fabiënne Bergmans. Ze was de eerste winnaar van de The voice kids. Ze was blond, had mooie ogen en zag er gewoon top uit. Precies een meisje waar ik heel graag naar keek en dan kon ze ook nog eens prachtig zingen. Ja, je kon mij weg dragen hoor. Echter vertelde ze in 2017 dat ze door dit succes zichzelf even was verloren aan de drugs en slechte relaties. Zonde van zo’n meisje, met zo’n grote kans. Ondanks dat beluister ik nog steeds graag de liedjes die ze toen uitgebracht had.

Ik hou echt van heel veel muzikanten, maar voor één iemand is mijn liefde toch net het grootst. In mijn geval moet het dan over Adele gaan. De liefde voor haar muziek is zo groot. 6 oktober 2012 stierf mijn oom door een ongeval. Haar album 21 was toen net een jaartje oud. Op zijn begrafenis werd bij binnenkomst het nummer Set Fire To The Rain gedraaid. Wij waren de eerste die zaten en je zag hoe puur dit liedje bij iedereen binnen kwam. Je zag hier en daar al de eerste tranen over de vangen glijden. Vanaf dat punt werd mijn liefde voor Adele alleen maar groter en blijven haar nummers mij altijd weer raken.

Dit waren in ieder geval één dan mijn eerste favorieten op YouTube. Al zeg ik het zelf, maar het is best een mooie lijstje toch. Misschien wat aan de gevoelige kant, maar daar hou ik enorm veel van. Hier wordt ik nou echt rustig en ontspannen van. Even weg vliegen op de golven van de muziek

Fabian van der Gijze

Volg mij verder ook via  Facebook,  Twitter en  Instagram

Ik kan mij zelf nog in de spiegel aankijken (mijn mening 26 )

Één van de meest gehoorde zinnen in mijn leven is Ik kan mij zelf nog in de spiegel aankijken. Bijna elk jaar kwam deze zin zich weer even melden. Toch blijf ik het een nare en meest nutteloze zin vinden. Als ik kijk naar de mensen waar het tegen is gezegd zijn ze er niet slechter op achter uit. Het goede wint altijd van het kwaad. Zoals vele wel door hebben is dat echt de grootste boelshit die ooit is verzonnen. We leven hier niet in een sprookjes wereld of in een film.

Dit klinkt misschien wat depressief, maar het is wel de waarheid. Ik zit er nooit zo mee, maar met die twee zinnen wel. Het kan een troost zin zijn, maar helpt het je echt. Ik hoef mij niet zelf in de spiegel aan te kijken dat ik weet dat ik een goede persoon ben, maar ik heb ook mijn verhaal. Natuurlijk ben ik geen heilige boon. In mijn leven heb ik ook wel eens mensen voor het hak gezet om er zelf beter van te worden. Mensen ontkennen dit heel graag, maar iedereen heeft dit ooit gedaan. Soms kan je ook niet echt anders. Het is een stukje menselijkheid wat volgens mij iedereen wel bezit.

Zelf ben ik enorm goed met woorden en dingen in schatten. Ik zou liegen als ik nu zou zeggen dat ik dit nooit heb gebruikt. Het gaat hard klinken, maar als ik iets wil bereiken qua gesprek weet ik negen van de tien keer wat ik precies moet zeggen. Iedereen heeft bepaalde gevoeligheden of een woord waar je alarm van af gaat. Helaas heb ik hier soms iets te veel gebruik van gemaakt. Af en toe moest ik iets horen uit iemands mond of lezen via een bericht. Een paar woorden waren al genoeg om die tevoorschijn te toveren.

Maakt dit mij een slechter mens? Zelf ben ik er niet heel trots op, maar ik vind mij geen slecht mens. Natuurlijk zien andere mensen dit misschien weer anders. Laat dit niet zien dat die denkbeeldige spiegel voor iedereen anders is. Voor sommige mensen is vreemd gaan een normale zaak, maar uit mijn ogen één van de ergste en domste dingen die je kan doen. Als het kan leven we allemaal het leven wat we zelf willen leven. Één ander kan wel denken dat je eigen glazen in gooit, maar misschien opent het voor jou juist wel weer deuren. Een deur blijft een deur met of zonder glazen.

Bij heel wat mensen hoop ik inderdaad dat ze niet meer in de spiegel durven te kijken. Helaas is dit niet real. We blijven menselijk en iedereen leeft zijn leven op zijn of haar manier. Niemand kan hier iets aan veranderen. Diep van binnen blijf je de zelfde persoon die je altijd al ben geweest. Je gedrag kan wel veranderen, maar zonder reden ga je niet ineens anders gedragen dan je altijd al deed.

De zin ik kan mij zelf nog in de spiegel aankijken kan ik dan wel heel vaak horen en zeggen, maar ik zal er nooit achter staan. Het leven loopt zoals het loopt. Als ik echt bij alles die zin zou moeten onthouden zou ik gek woorden. Toch vraag ik mij af hoe andere hier nou over denken. Scheelt het echt enorm als je denk dat iemand zich zelf niet meer aan durft te kijken of is het één grote illusie. Ik ben erg benieuwd.

Sommige dingen kan je beter negeren dan er nog iets aan toevoegen!

 

Fabian van der Gijze

Volg mij verder ook via  Facebook,  Twitter en  Instagram

Sta je dan een zwangerschapstest te kopen met niet eens je vriendin

Het leuke aan een niet saaie leventje is toch wel de gekke dingen die je soms mee maakt. Normaal deel ik vaak zware verhalen, maar vandaag wilde ik ook eens een grappig feitje uit het verleden kwijt. Zo’n drie jaar geleden stond ik namelijk ineens met een meisje een zwangerschapstest te kopen. Geloof mij dat had ik niet al op mijn 17de verwacht. Zeker niet met een meisje wat toen niet eens mijn vriendin was, want mijn vriendin zat zelf thuis op mij te wachten. Dan kan je toch wel zeggen het leventje kan raar lopen.

Persoonlijk ben ik een persoon die erg open is. Als je iets vraagt zal ik altijd wel zo eerlijk en open mogelijk proberen te antwoorden. Sommige dingen mogen niet van andere naar buiten, maar wat ik kan delen deel ik. Qua de onderwerpen Seks en drugs helemaal. Heb het altijd interessante onderwerpen gevonden, dus gooi er altijd alles uit als het er eindelijk weer eens over ga. Als je zelf zo ben, dan zoek je toch ook wel naar mensen die ook zo open zijn. Laat ik zo’n persoon nou net in 2015-2016 vinden. Ik kwam elk weekend met de saaie verhalen van het weekendje met mijn vriendin. Vergeleken met haar stelde dat echt niks voor. Nee, zij kwam pas met de echte verhalen. Ze ging uit, had hier en daar wat seks en leefde gewoon echt het studenten leef.

Na elk weekend keek ik weer naar uit om haar te mogen zien. De verhalen zouden vast weer top zijn en daarnaast zag ze er ook nog eens super goed uit. Mijn eigen relatie was steeds meer aan het afbrokkelen, dus dan vallen dat soort dingen je toch meer op. Je was gek als je niet zag dat dit gewoon een mooie meid was. Laat ze dat zelf nou ook wel een beetje door hebben. Daar moet je dan toch een beetje gebruik van maken. Zo winde ze de mannen om haar vinger. Nou had ik wel nog een vriendin, dus ik zal haar hoe dan ook met geen vinger aanraken. Vreemdgaan is in mijn ogen echt het ergste wat ik zou kunnen doen. Ze werd dan ook een beetje het onhaalbare en dat was perfect. Vond de vriendschap juist zo leuk.

Er was in ieder geval weer een weekend voorbij. Waarschijnlijk voor mij een saai weekendje bij mijn toenmalige vriendin. Een weekend die ik bijna elk weekend beleefde. Zat een beetje te chillen in een villa en te genieten van mijn vriendin en haar hond. Van mijn kant weer weinig nieuws om te vertellen. Dat werd alleen heel anders toen ik mijn kletsmaatje weer aan zag komen lopen. Ze had mij al heel veel verteld, maar dit was mij weer een weekendje hoor. Kijk ik zou bij haar thuis al niet meer op de bank gaan zitten, maar dit overtroefde echt alle verhalen.

Één van haar vriendinnen dacht dat ze zwanger was geraakt en had dit met haar gedeeld. Ze had een paar symptomen en was lichtelijk in paniek. Haar vriendin zou voor de zekerheid even een zwangerschapstest doen. Alleen ze was hier zelf ook in de stress door geraakt. Ze was nu toch ook alweer eventjes niet ongesteld geworden en had hier en daar wat last van. Ik zei tegen haar dat het waarschijnlijk niet zo zou zijn, maar als je twijfel kan een test natuurlijk nooit kwaad. Alleen toen kwam de vraag die ik nooit had verwacht. Ze vroeg namelijk of ik met haar mee wilde naar de Kruidvat om zo’n zwangerschapstest te kopen. Natuurlijk kon deze gek wel mee. Even steun bieden en kijken hoe gek het zou voelen.

Zo stond ik dan ineens in Rotterdam met een te blije hoofd bij de kassa van een Kruidvat. Zo stoer ze normaal was, zo verlegen was ze nu. Ze trilde zowat van de stress. We hadden de zwangerschapstest gevonden en moesten hem nu gaan afreken. Gek genoeg vond ik dit echt te gek. Zoiets maak je gewoon niet elke dag mee, daarnaast had ze beloofd dat ik zou mogen oppassen. Beeld je het even in hé hoe wij dus bij de kassa stonden. Een dame waar de angst echt van het gezicht te lezen was en een jonge ernaast met een te vrolijk gezicht wat uitstraalde laat die baby maar komen. Laat ik bij de kassa ineens zien dat de Pampers in de aanbieding zijn.  Kon ik natuurlijk niet laten om voor de grap te vragen of we die ook maar gelijk moesten inslaan. Kon ze even niet waarderen, maar ik vond het ergens enorm grappig.

Onze wegen gingen scheiden. De prachtige dame moest naar huis en ik ging ook maar eens weer naar mijn bus. Met zo’n nieuw verhaal kan je wel thuiskomen. Zij thuis natuurlijk gelijk met haar vriendin bellen en samen tegelijkertijd de zwangerschapstest doen. Beide bleken ze zoals verwacht niet zwanger te zijn. Voor haar gelukkig en voor mij een beetje jammer. Dit was toch een beetje de kans om een kleine peet ome te worden hé. Nee, zonder dollen ik was oprecht wel blij voor haar. Het was in ieder geval niet het moment voor haar om al mama te worden. Ik zou deze dag in ieder geval nooit meer vergeten, want het was mij eer eentje hoor. Heb ik in ieder geval al eens in mijn leven een zwangerschapstest gekocht met een hele mooie dame 😉 (Al had ik toen gelukkig zelf ook al een mooie meid getroffen. Mag ook wel eens gezegd worden)

 

Zal maar niet vragen of je ook al eens zo’n test heb moeten kopen.

Fabian van der Gijze

Volg mij verder ook via  Facebook,  Twitter en  Instagram

Eindelijk kan ik kleding dragen wat ik gewoon leuk vind

Persoonlijk geef ik nooit zo om merken. Als iets er leuk uit ziet, dan is het gewoon leuk. Echter komt dit ook, omdat ik gewoon niet kon kijken naar merkkleding. Dat soort kleding was simpel gezegd gewoon te duur. Een normaal shirtje was al te duur. Je bent al blij als je weer even iets nieuws in de kast kon hangen. Al kon ik dat vaak niet zien als iets nieuws, want vaak hadden we het gekregen van vrienden. De kleding wat een ander niet meer aan kon of niet meer mooi vond. Die kreeg ik dan weer te dragen. Niet erg, maar ook niet leuk.

Wij hadden heel erg het geluk dat we enorm veel hulp kregen. Wanneer je aan de grond zit en alles opnieuw moet opbouwen heb je dat simpel gezegd gewoon nodig. Alleen ik heb ook zo mijn gevoelens. Met het feit dat we bijna geen geld hebben, heb ik nooit echt een probleem gehad. Persoonlijk had ik al helemaal geen probleem met de voedselbank. We hebben het nodig en het is een geweldige organisatie. Alleen ik kon er niet mee leven dat ik altijd maar weer in de kleding van andere moest lopen. Ik wilde het gewoon niet meer. Het deed mij gewoon pijn om mij zelf in de kleding te zien van een goede vriend.

Mede daardoor bewaarde ik al mijn oude kleding toen ik veel dikker was. Ooit zou ik er weer in passen en dan zou ik in ieder geval niet naar kleding moeten zoeken. Steeds zag ik die kleding stukken weer in mijn kast liggen tot dat ik ze eindelijk weer pasten. Het zat weer als gegoten. Ik hoefde geen nieuwe kleding, zolang de kleding maar gewoon van mij was. Zo liep ik heel wat jaar met dezelfde kleding stukken. Het zat lekker en het zag er nog goed uit. Zo heb ik tot de dag van vandaag nog steeds kleding in mijn kast hangen van vroeger. Vorig jaar droeg ik bijvoorbeeld nog gewoon joggingbroeken die ik in groep 8 al droeg.

De afgelopen tijd is er gelukkig een heleboel veranderd in mijn eigen financiële situatie. Ik kreeg een hoge studiefinanciering, had heel veel geluk met stagevergoedingen en kreeg goed betaald bij mijn baantjes. Ik werd zeker niet rijk, maar ik kon het geld wel laten rollen. Momenteel zijn we wat jaartjes verder, woon op mij zelf en heb een geweldige baan kans kunnen aanpakken. Het gaat gewoon goed. Ik een paar dagen terug toen weer de nieuwsbrief van Freshcotten binnen. Hier had ik ooit eens een vest gewonnen. Het is een bedrijf met dure merkkleding. Een bedrijf waar ik dus nooit mijn kleding zou kopen. Alleen ik dacht fack it, laat ik gewoon eens zelf kijken.

Nou was het toevallig ook nog eens zomersale, dus dat was mooi meegenomen. Ik besloot voor één keer gewoon echt te kijken naar wat ik leuk vond en niet zo zeer naar de prijs. Zodoende heb ik nu in ieder geval 5 leuke nieuwe kleding stukken binnen. Het klink misschien gek, maar ik was er oprecht een beetje trots op. Dat er een merkje aan vast zit boeit mij nog steeds niet. Het is vooral gewoon fijn dat ik kan dragen wat ik zelf leuk vind en ook zelf helemaal heb betaald.

 

Fabian van der Gijze

Volg mij verder ook via  Facebook,  Twitter en  Instagram

Ik heb mijn vriendschappen expres verstoten

Mijn basisschool vond het nodig om mij een jaartje langer te kleuteren. Ik kon nog niet echt praten en was nog net iets te blij om door te gaan. Een extra jaar kleuterklas en logopedie kon geen kwaad. Uit het niks was ik ineens de oudste. Dat betekende blijkbaar dan ook dat ik veel aandacht zou krijgen. Op het begin vond ik dat helemaal kut, maar later vond ik al die vriendschappen fijn. Je word toch meer geliefd en je kan de groep een beetje bij elkaar houden. Gelukkig kon ik het met bijna iedereen wel vinden. Ik wist toen alleen nog niet wat mijn plan een paar jaar later zou gaan worden. Toen wilde ik namelijk ineens helemaal geen contacten meer hebben.

Tot groep 8 bleef ik wel één van de leiders. Een woord wat ik toen echt haten. Op de speelplaats heb je toch geen leiders nodig, daarnaast wilde ik ook gewoon niet dat mensen zo aan mij hingen. Had thuis al genoeg druk. Achteraf gezien moet ik wel gewoon toegeven dat ik een bepaalde bepalende rol in de klas had. In groep 8 veranderde alleen heel veel onderling. De verstandhoudingen begonnen te veranderen. Hier was ik niet zo fan meer van en begon mij al wat los te maken van de rest. Ging niet meer mee met de groep en deed al helemaal geen dingen waar ik totaal geen zin had. In plaats van altijd met vrienden zijn, wilde ik lekker binnen chillen in mijn eigen kamer. De internet en game mogelijkheden werden interessanter en ik begon mij zelf interessanter te vinden.

Wie was ik nou eigenlijk en wat had ik eigenlijk allemaal mee gemaakt. Ik had in die tijd net afscheid van mijn vader genomen en wist eigenlijk echt niet wat ik met die kans moest doen. Uit het niks had ik voor veel minder zorgen gezorgd. Ja, de enige zorg waar ik mij toen druk om maakte was mijn konijntje. Die stond nog heel zielig bij mijn vader te wezen. Mijn leerraar van toen wilde hem zelfs nog voor mij stelen, maar ik koos ervoor om toch iets bij mijn vader achter te laten. Had die tenminste nog iets in zijn leven.

We kregen onze musical en gala en daarna gingen we het grote avontuur tegemoet. Bij ons koos eigenlijk altijd iedereen voor de RSG, maar daar wilde ik niks van weten. Ik ging voor de andere weg. Zo ging ik met 4 andere naar het Dalton. In één klap was ik meer dan de helft kwijt. Voor mij dus de perfecte gelegenheid om opnieuw te beginnen. Het denken en alleen zijn bracht mij veel kilo’s en heel veel gedachtes. Ik kwam er maar niet achter wie ik nou echt was. Ja, wat wil je ook op zo’n leeftijd. Ik trok eigenlijk echt maar met zo’n 4 mensen op en de rest kon mij gestolen worden.  Heel die klas boeide mij eigenlijk niet. Aan het eind van dat jaar kwam er nog een betere gelegenheid. Ik moest van Havo – VWO naar de mavo. Ik kreeg de talen gewoon niet onder controle. Op mavo mocht ik die dankzij mijn dyslexie laten vervallen.

Weer verloor ik in 1 klap heel veel mensen. Weer een jaar die ik bijna blanco begon en weer een jaar waar ik mij zelf niet echt had gevonden. Het jaar erna werd pas echt mijn jaar. Na 2 a 3 jaar stilte en een ontdekkingsreis wist ik eindelijk wie ik een beetje was en wat ik wilde. Kreeg echt schijt aan de meningen over mij en begon mijn eigen leven te bepalen. Had een paar hele lieve vrienden gekregen en begon in het geheim af te vallen.  Na 3 a 4 maanden kreeg ik mijn start sein te horen. De grootste bitch uit mijn klas schreeuwde het vragend naar mij. Hey, Fabian was jij niet eerst heel dik? Voor een ander misschien een hele belediging, maar voor mij één van de mooiste momenten.

Alleen ik zelf had de strijd tegen de kilo’s mee gemaakt. Van zo’n 80 a 90 kilo was ik naar 51 kilo gevlogen. Letterlijk alleen door zo min mogelijk te eten. Ik mocht alleen ontbijten, middageten, wat gezonden avondvoer en water drinken. Het was mij gelukt en vanaf dat moment ging het super goed met mij. Helaas kwam ik door mijn vakkenpakket wel weer in een nieuwe klas terecht. Mijn beste vriend en vriendin zag ik ineens alleen nog maar in de pauze en nog maar in 1 les. Het contact hielden we gelukkig wel tot stand.

Alleen toen kwam er toch weer een keuzemoment. Ik koos voor een financiële mbo-opleiding en was letterlijk de enige van mijn school die naar die school ging. Dat moment koos ik om echt te gebruiken. Ik snee de meeste vriendschapsbanden door om door te kunnen als de nieuwe ik. Je zag in mij bijna niks meer terug van vroeger. Ik kon die Fabian niet echt meer waarmaken. Die vriendschappen zag ik echt als een leugen. Dat beeld van hun kon ik niet meer waarmaken. Iedereen had een ander beeld van mij en niemand kon mij eigenlijk echt.

Op dit moment ben ik eigenlijk nog steeds blij met die keuze. Ik heb nu heel veel diverse vriendschappen opgebouwd. Helaas zie ik de meeste alleen niet zo vaak. Door dit alles ben ik wat slechter in vriendschappen onderhouden geworden. Ik denk wel zeker aan ze, maar even en appje sturen vind ik oprecht soms te lastig. Daarnaast helpt het ook niet echt dat heel veel vrienden overal en nergens wonen. Heb de meeste vriendschappen toch te danken aan het filmwerk, mijn blog en reisjes. Zonder auto is het dan niet echt voor de deur. Hoop oprecht wel dat ik sommige vriendschappen in de toekomst nog sterker kunnen worden. Hecht er persoonlijk wel stiekem veel waarde aan.

Doordat ik nooit echt in dezelfde klas bleef, heb ik helaas nooit meer een echte sterke schoolvriendschap kunnen opbouwen. Alleen achteraf gezien is dit misschien wel veel beter voor mij geweest. Mag denk ik niet klagen om waar ik terecht ben gekomen.

Fabian van der Gijze

Volg mij verder ook via  Facebook,  Twitter en  Instagram

Mijn eerste zoen moment

De laatste tijd zit ik gelukkig weer in de flow qua bloggen. Zit volgens mij precies op de plek waar ik nu moet zitten. Ben weer lekker rustig en heel vrolijk. Na een paar serieuze blog posten had ik eigenlijk wel weer eens zin in een blog post die gewoon lekker weg leest. Een verhaal waar ik zelf nog steeds hard om kan lachen. Aan het meisje hoef ik niet meer echt terug te denken, maar mijn eerste zoen moment wil ik nooit meer vergeten. Niet dat de zoen zo speciaal was, maar de opbouw ernaartoe wel.

In de vorige blog post kon je lezen dat ik er alles aan deed om niet op mijn vader te lijken. Dit hielt ook in dat ik vooral zocht naar maar één liefde in mijn leven. Ik zou één iemand vinden en daar heel oud mee worden. Voor mijn eerste echte relatie had ik dus nog nooit gezoend. Met mijn basisschool vriendinnetjes had ik zeker wel eens gekust, maar een zoen hielt ik tegen. Kussen eigenlijk ook, maar dat gebeurt van zelf toch wel een keertje. Alleen toen raakte ik ineens binnen 5 dagen smoorverliefd op een meisje en zij op mij. Het voelde goed en we gingen samen echt heel goed. Voor het eerst zat ik in een echte relatie.

Een kus gaven we elkaar wel, maar een zoen gaf ik nog steeds niet. Zij had wel al eerder gezoend, maar dat kon mij eigenlijk niet zo boeien. Ik zal nooit bepalen wat iemand wel of niet mag hebben gedaan. Ze probeerde mij na een tijdje natuurlijk wel over te halen. Je bent verliefd en dan wil je bepaalde dingen na een tijdje toch wel eens doen. Ze gaf mij gelukkig wel enorm de ruimte. Had niet geweten wat er zou zijn gebeurd als ze mij ineens vol op mijn mond zou pakken. Ik zou de eerste stap moeten zetten. Het werd hierdoor alleen een enorme spanningsboog. Steeds kwam er weer zo’n perfecte zoen moment en ik durfde het gewoon niet meer.

Na een tijdje wist ik natuurlijk wel dat dit echte liefde was, maar er was een bepaalde angst binnen geslopen. Ik ben heel zelfverzekerd, maar qua liefde echt een softie. Vind het ontzettend mooi en leuk, maar wil gewoon niemand pijn doen met mijn eigen stomme gedoe. Als ik het mij goed herinnerd heeft het serieus 3 maanden geduurd en in die maanden sliepen we gewoon ook bij elkaar. Na die maanden bedacht ik mij gelukkig wel dat het er eens van moest komen. Kom op je bent 16 en durft niet eens een zoen te geven.

We lagen na een gezellige dag dus op bed te chillen. Mijn hart begon enorm te kloppen en verzamelde al mijn moed om het dan toch eens te doen. Die zoen moest er gewoon komen. Kijk wat er naast mij lach. Eigenlijk een te mooi meisje en het verhaal erachter was ook nog eens top. Vol angst ging ik boven haar hangen, ogen dicht, gaf een maar kussen en probeerde het. Alleen er was iets heel geks aan de hand. De gene die het al die tijd zo graag wilde reageerde niet terug. Nog zenuwachtiger dan eerst deed ik mijn ogen open. Ja, mijn ex vriendin was toen blijkbaar bezig met haar talent. Ze lag namelijk eerlijk te slapen. Zij kon echt elk moment in slaapvallen en werd door niks meer wakker. Ik probeerde dus mijn eerste zoen te geven aan een slapende persoon.

Ik schaamde mij dood, maar moest zo enorm lachen. Lekker dan heb ik weer. Ach, ik had mij zelf in ieder geval wel overtuigt dat ik het durfde. Een paar dagen later kwam dan eindelijk wel het echte moment. Ging gelukkig niet als een wasmachine, maar beet de eerste paar zoenen nog wel eens per ongeluk. Oefening baart kunst zullen we maar zeggen 😉

Het mooiste aan alles vond ik wel dat niemand mij geloofde dat ik tot mijn 16 nog nooit had gezoend. Blijkbaar hadden ze iets anders van mij verwacht. Mijn moeder en mijn zus geloofde het in ieder geval zeker niet. Ach dat zal wel iets over hun zeggen hé 😉

Fabian van der Gijze

Volg mij verder ook via  Facebook,  Twitter en  Instagram

Ik deed er alles aan om niet op hem te lijken

Met mijn moeder heb ik gelukkig de mooiste gesprekken. We bespreken vaak hoe ik mij zelf zie en hoe zij mij eigenlijk zie. Persoonlijk hou ik heel veel van zulke mooie persoonlijke gesprekken. Daarin kan je echt je zelf zijn en je zelf observeren. Dat vind ik gewoon belangrijk. Van één ding schrik ze soms wel een beetje. Ik heb vaak zat gezegd dat ik er alles aan deed om in niks op mijn vader te lijken. Misschien een logisch gevolg, maar misschien ook wel een kleine obsessie. Ik dacht er oprecht bij alles aan.

Ik ben van mening dat je sommige trekjes gewoon bent. Je kan het verzachten, maar je blijf het altijd in je houden. Alleen je doen en laten kan je wel wat aanpassen. Mijn drang om niet op mijn vader te lijken was zo enorm groot, dat ik mij karakter aan het weg krassen was. Van mij zelf weet ik dat ik een heel pittig mannetje ben. Van binnen zat er zoveel woede en haat en het werd alleen maar groter. Alleen dat was als kind juist wat ik in mijn vader vaak genoeg zag. In het verkeer kon hij bijvoorbeeld zo losgaan op alles en iedereen. Dat was gelukkig één van de eerste dingen die ik uit mijn karakter weg wilde krassen. Ik sprak erover met mijn psycholoog, met mensen en keerde volledig in mij zelf. Twee jaar lang sprak ik maar met een paar mensen. De rest kon mij niet schelen. Één iemand interesseerde mij maar echt en dat was ik zelf. Waar kon ik mijn rust en blijheid in vinden.

Daarnaast stelde ik ook een lijstje in mijn hoofd op met dingen die ik wel en niet mocht van mij zelf. Zo schakelde ik alcohol snel uit in mijn hoofd. Never nooit dat ik daaraan zou beginnen. Ik hoef niet iets te leren drinken, wat ik al die tijd zo erg heb gehaat. Dat kwam er bij mij ook niet in. Het volgende puntje was waarschijnlijk zonder mijn vader wel anders geweest, want op het gebied van liefde sprak ik ook dingen af. Het liefste wilde ik maar één liefde hebben gehad. Dat betekende nooit zomaar zoenen of het bed induiken met iemand. Dat hield ik dan ook echt netjes vol tot ik voor het eerst serieus een relatie in ging. Daarvoor raakte ik de liefde zeker niet aan. Mede daardoor bleef ik waarschijnlijk ook veel te lang zorgen voor een slechte relatie, maar het was ergens een kleine drang voor mij.

Helaas lukte die één liefde niet. Het ging uit en stond ineens weer zonder iets in mijn handen. Ergens was ik oprecht boos op mij zelf. Lag het nou toch aan mij of speelde er nog veel meer dingen. Een jaar later kreeg ik weer een relatie en van die periode heb ik oprecht heel veel genoten. Leerde nog veel meer dingen over mij zelf en het voelde veel echter aan. Helaas ging deze relatie dan ook uit rond april, maar de echte liefde had ik gevoeld. Nou is die één relatie doel dan niet gelukt, maar ik kan wel nog steeds zeggen dat ik niet rond ben gaan zoenen of iedereen maar gewoon ben gaan doen. Dit heb ik tot nu toe echt alleen nog maar gedaan op relatie vlak. Waarschijnlijk zou ik het niet eens kunnen. Ik zou dan altijd maar denken dat ik op mijn vader begin te lijken, terwijl heel veel andere dit natuurlijk ook gewoon doen. Misschien niet in die grote hoeveelheden, maar het gebeurt natuurlijk vaak zat. Het blijft natuurlijk wel weer een grappig feitje dat ik seks en drugs één van de interessantste onderwerpen vind en er zo veel mogelijk over wil weten.

Gelukkig word ik natuurlijk ook wat ouder. Je meningen groeien vanzelf een beetje met je mee. Zo durf ik nu wel te stellen dat mijn vroegere obsessie flink is afgenomen. Zo kan ik mijn vader wat beter scheiden. Net als ieder mens had hij ook zo zijn goede kanten. Soms misbruikte hij die kanten dan wel, maar dat moest natuurlijk niet persé. Het goede is wat makkelijker te scheiden van het slechte.

Hij kon als geen ander vrouwen versieren door middel van flirten en complimenten. Hij deed het alleen vaak om ze in bed te krijgen. Die liefde voor vrouwen heb ik zeker van hem geërfd, alleen ik vind vrouwen in het algemeen gewoon heel leuk, interessant en grappig. Ik ga dan ook veel meer met vrouwen om dan met mannen.

Als het kan dan geef ik altijd wel een complimentje. Zolang ik het meen zou ik dat altijd doen. Als je een compliment verdient dan moet je er ook gewoon één krijgen. Nu zei toevallig één van mijn vrolijkste collega’s voor de grap dat ik een kleine flirt ben. Ergens schrok ik daar toen eerst even van, maar nu kan ik er alleen maar om lachen. Het was zeker waar dat ik haar en een paar andere vaak complimenten gaf, maar zo dacht ik gewoon. In mijn ogen was het niet eens echt een flirt. Dat trekje zit er alleen dus wel en ik ben er eigenlijk heel blij mee. Ik hoef er niet zo zeer iets mee te doen, maar ik maak er mensen blij mee. Daar gaat het mij uiteindelijk om. Dan maar een beetje op mijn vader lijken.

Fabian van der Gijze

Volg mij verder ook via  Facebook,  Twitter en  Instagram

 

Dan heeft mijn vader toch eens mijn blog gevonden

Het heeft even geduurd voordat ik deze blog post wilde schrijven. Daarnaast wist ik het ook nog niet helemaal zeker. Alleen ik ben er vrij wel zeker van dat het mijn vader wel moet zijn. Mocht dat het geval zijn dan weet die mij sinds november 2017 toch weer eens te vinden. Toen had ik het zelf nog niet door. Sinds een paar maanden begind het alleen wel op te vallen. De juiste blogposten worden gelezen en de uren die erin worden gestoken zeggen denk ik genoeg. Ik schrijf ineens ook voor mijn eigen vader. De man waar ik jaren terug vaarwel heb tegen gezegd.

Op deze plek deel ik bijna echt alles. De dingen die ik kan delen deel ik. Dat vind ik gewoon fijn om te doen. Alles valt later terug te lezen, hou mensen op de hoogte en ik help ook nog eens andere. Dit is dus de perfecte plek om mij te vinden. Deze plek is eigenlijk mijn tweede gedachten geworden. Hier beleef ik mijn verhalen gewoon nog een keer. Mijn vader speelt daar toch vaak één van de hoofdrollen in. Moet ik hem en jou dan wel duidelijk maken dat ik weet dat dit plekje waarschijnlijk niet meer onbekend is. Misschien ga ik onbewust dan juist wel anders schrijven en verhalen weg laten. Nu ik het een tijdje heb mee gemaakt heb ik daar wel zo mijn mening over gekregen.

Ik ga er gewoon lekker schijt aan hebben. Waarschijnlijk is het voor hem ook alleen maar goed om sommige dingen terug te kunnen lezen. Het zal bij mijn vader zeker soms voor een traan zorgen, maar dat doet het bij mij ook zeker. Voor hem is het ook wel weer een mooie manier om toch een beetje op de hoogte te blijven. Dat wil je als vaderfiguur denk ik toch het allerliefste. Ik bekijk dit dan toch een beetje hetzelfde als hoe ik het ooit beschreef. Mijn vader was na een tijdje niet echt mijn vader meer. Dat was ik dan eerder juist een beetje voor hem. Het is meer als een verloren vriendschap geworden. Twee vrienden die samen voor een andere pad moesten kiezen om verder te komen. We hielden elkaar echt gewoon op dezelfde plek en kwamen niet meer verder. Dat vastlopen kan voor niemand goed zijn.

Uiteindelijk kan ik toch ook alleen maar hopen dat die het ergens allemaal begrijpt en misschien zelfs wel een beetje trots op mij is. Ik heb toch iets gedaan wat mijn vader helaas nooit echt is gelukt. Ik boog alle ellende om in iets moois. Een hulpmiddel voor andere en voor mij zelf is het een enorme drijfsfeer. Ik leef naar mijn mening echt optimaal en haal er alles uit. Soms lopen dingen daardoor stuk, maar ik maak wel echt de mooiste dingen mee. De kansen worden gepakt en dat kan niemand slecht vinden.

Ik kan nu alleen nog maar zeggen bedankt voor het lezen en ik hoop echt dat je er ook iets aan heb. Het is voor mij zeker geen manier om mijn vader even terug te pakken. Zoals wel vaker aan gegeven ben ik ergens wel blij met mijn verleden. Het heeft van mij een veel mooiere persoon gemaakt. Ik had deze Fabian in ieder geval niet willen missen. Daar kan ik je gek genoeg alleen maar voor bedanken. Bij deze dus bedankt.

Fabian van der Gijze

Volg mij verder ook via  Facebook,  Twitter en  Instagram