In mijn afgelopen blog post vertelde ik je hoe ik mij momenteel voel. Vandaag ga ik iets in die richting doen, maar eigenlijk iets totaal anders. Ik ben zo’n persoon die altijd roep dat niemand mij 100% kent. Het is hier alweer eventjes geleden, maar ook hier heb ik dat neer gezet. Met niemand bedoel ik dan ook echt niemand. Zelfs mijn eigen moeder niet en ik zelf ook nog niet helemaal. Hier ben ik niet trots op, maar wel erg tevreden. Zo blijf je altijd een beetje een mysterie. Als mensen je door en door kennen is het ook niet meer leuk. Nou weet ik wel hoe mensen mij vaak zien en over mij denken. Vandaag zet ik dat even allemaal aan de kant, want hoe zie ik mij zelf eigenlijk. Laat ik eens een gooi wagen. Al wordt dit geen makkelijke klus.
Als ik van een afstandje naar mij zelf zou kijken, zou ik persoonlijk zeggen dat er een vrolijke jonge staat. Zodra ik wat in zoem zie ik al snel veel littekens. Een persoon met een verhaal. Een krachtig verhaal waardoor je zo onderuit kan worden geschopt. Gelukkig is dat niet gebeurd. Nee, het verhaal maakt juist de persoonlijkheid. Hierdoor kan je al snel aanpassen aan andere mensen. Jong of oud maak niet uit. Let alleen wel op. Door het verhaal, wordt er heel secuur naar personen gezocht. Wie krijgt de ware te zien en wie maar een gedeelte.
Zodra je echt dichtbij kom krijg je te maken met de zorgzame kant. Wanneer er een hulpsignaal door komt. Komt die eigenschap naar buiten. Het kan doormiddel van een berichtje of gewoon een lieve glimlach. De hulpsignaal hoef niet eens hard op te zijn. Lichaamstaal kan al genoeg zijn. Net die extra knipper of die iets te gestreste ogen. Als er iets veranderd kan worden, zal ik dat altijd doen. Al is dit tegenwoordig wel iets minder geworden. Daar is de gekwetste kant te zien. Waar zijn namelijk alle mensen die die hulp ooit eens hebben gezien? Juist ja, niet hier. Al zijn er nu wel een paar mensen te vinden die weten wat ik bedoel met behulpzaam zijn. Ik durf stiekem zelfs te wedden dat één persoon vandaag zal reageren.
Er zijn al genoeg treurige berichten te zien/te horen, vandaar probeer ik het met humor. Er is daar zeker een rem, maar die is wel wat verder te vinden. Meestal zie je wel hoe ver je kan gaan. Al pakt het ook wel eens verkeerd uit hoor. Het is een aparte humor waar je tegen moet kunnen. Probeer het en er valt wat te lachen.
Ook zie ik een verliefde jonge. Niet eens persé op een persoon. Nee, iemand die echt verliefd is op het leven. Overal is wel romantiek te zien. Hierdoor verplaats het wel regelmatig richting een persoon. Dan komt er een heel onzeker jongetje. Daar is in eens de gevoelige kant. De kant die je nachten lang wakker kan houden en je stomme dingen kan laten doen. Waarom? Ik ben gewoon gek op alles wat met liefde te maken heeft. Hoe zou een leven zonder wel niet moeten zijn. De spel van liefde is toch veel te leuk. Bovendien kan je ook nog eens mensen vrolijk maken met een flirterig grapje te maken.
De liefde zie je op één soort plek altijd heel goed in mijn ogen terug. Dat is altijd als ik bij mijn familie/gezin ben. Ik vind dat gewoon een hele fijne plek om te zijn. Ook één van de weinige plekken waar ik echt mij zelf kan zijn. Al is er de laatste tijd wel een kanttekening aan. Ik wordt er nu enorm rustig en ben wat meer op de achtergrond te vinden. Vroeger was dit zeker niet het geval. Al ben ik sowieso meer toe aan de rustige kant van mij.
Ik vind het eerlijk om lekker druk te zijn. Heeft waarschijnlijk ook wat te maken met het presenteren. Ze worden dan ook regelmatig gek van mij. Toch moet ik altijd weer terug naar de stilte terug. Anders word ik echt helemaal gek.
Dat is denk ik ook wel één van de oorzaken waarom veel mensen mij anders zien. Ik heb vaak twee tegenpolen als eigenschap. Zoals druk en rustig, maar ook doorzettend en concentratieloos. (Ja, ik weet dat dat woord niet besta.) Het heeft echt met de tijd en de plek te maken. Vraag mij echt niet waarom, maar zo werk ik nou eenmaal. Hoe het maar gewoon op een gekkie.
Wat ik doe, wil ik ook goed doen. Dat is ook wel een puntje van aandacht. Ik merk bij het schrijven dat ik nu echt aan het vast lopen ben. Bij deze sluit ik hem hier dan ook af. Ik ga het zeker nog eens proberen te doen, maar voor nu komt even alleen dit er uit. Dus dat dus 🙂
Fabian van der Gijze
volg mij ook via Facebook, Twitter, Instagram, google+en Bloglovin